Edible Flowers
[Ιούλιος 2013]
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τα βρώσιμα λουλούδια ήταν η καινούρια ανακάλυψη της γαστρονομικής σκηνής ˙ εκείνο που έπρεπε όλοι οι chef να χρησιμοποιήσουν στα πιάτα τους και οι απανταχού gourmands να δοκιμάσουν. Ξαφνικά για κάποιους chef έγινε αδιανόητο να δειπνήσει κανείς και να λείπει - από τη γαρνιτούρα συνήθως - μια πινελιά με εδώδιμα άνθη.
Κάποιοι ελάχιστοι άρχισαν να φτιάχνουν σάλτσες, να τα χρησιμοποιούν στα φαγητά πιο έντονα και κυρίως στα γλυκά. Η ούτως ή άλλως μικρή αυτή ομάδα κατατροπώθηκε τελικά από τους κλασικιστές και έτσι, ιστορικά, η τάση δεν επικράτησε. Οι οπαδοί της όμως υπάρχουν ακόμα και σήμερα, συνεχίζοντας απτόητοι να χρησιμοποιούν τα λουλουδάκια και εκτός του βάζου.
Ωστόσο, η χρήση λουλουδιών στο φαγητό είναι παλιά ιστορία και μάλιστα πολύ πιο παλιά από την εποχή των γιαγιάδων μας που χρησιμοποιούσαν ροδόνερο για να αρωματίζουν τα γλυκά. Με στοιχεία που μαρτυρούν τη χρήση τους στις κουζίνες της αρχαία Κίνας και της αρχαίας Ρώμης, τα εδώδιμα λουλούδια γνώρισαν μεγάλες δόξες στη Δυτική Ευρώπη του Μεσαίωνα που, μαζί με τη μόδα της κηπουρικής, καλωσόρισε στα σαλόνια των ευγενών την αραβική κουζίνα και νέα εξωτικά φυτά, φερμένα από το Νέο Κόσμο.
Αυτά κι ακόμα πολλά ενδιαφέροντα εξιστορεί η Kathy Brown στο βιβλίο της, το οποίο εισάγεται με μια ανασκόπηση που διαβάζεται απνευστί. Για να λέμε την αλήθεια, η βρώση λουλουδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση για τη μέση παλέτα. Σε πολλούς το άρωμά τους θα θυμίσει κολόνια –όχι και πολύ ευχάριστο συνοδευτικό για φαγητό, ενώ ακόμα και οι πιο εκλεπτυσμένες παλέτες, δυσκολεύονται σε περιπτώσεις να αναγνώσουν τη γεύση ενός καραμελωμένου πανσέ.
Από την άλλη πλευρά, ένα πλήθος ανθών αποτελούν κομμάτι της καθημερινής διατροφής μας: το κουνουπίδι και το μπρόκολο, οι κολοκυθοανθοί, η αγκινάρα και η κάπαρη είναι όλα τους λουλούδια και το Edible Flowers είναι ένα πολύ καλό βιβλίο για να επεκτείνει κανείς τη λίστα με τα εδώδιμα λουλούδια της δίαιτάς του, χωρίς να είναι απαραίτητο να αναζητήσει εξεζητημένες πρώτες ύλες σε κάθε περίπτωση.
Με την ύλη του ισόποσα κατανεμημένη μεταξύ κηπουρικής και γαστρονομίας, εξελίσσεται παρακολουθώντας το στήσιμο του κήπου από το σχεδιασμό και το φύτεμα ως προτάσεις για συνθέσεις βάσει χρώματος, αρώματος και άλλων χαρακτηριστικών και παραθέτοντας συνταγές για ένα πλήθος ανθών, οι οποίες έχουν το σημαντικό προνόμιο να εστιάζουν στη γεύση, πείθοντας για δοκιμή και αποδεικνύοντας τη γνώση και τη βαθιά κατανόηση από τη συγγραφέα της ιδιαιτερότητας των λουλουδιών τόσο στο χώμα, όσο και στο τραπέζι.
Η ομελέτα με άνθος κρεμμυδιού, τα αλμυρά μπισκότα με τυρί και άνθη δενδρολίβανου, η σαλάτα με αυγό, κάρυ και πέταλα κατιφέ, οι μπεζέδες με καραμελωμένα ροδοπέταλα, αποτελούν μερικά τέτοια δείγματα. Αυτό το βιβλίο του 2008, εκτός του ότι υπήρξε από τα πρώτα που κυκλοφόρησαν αποκλειστικά αφιερωμένα στα εδώδιμα λουλούδια και με δεδομένο ότι η και η βιβλιογραφία επί του θέματος είναι ούτως ή άλλως περιορισμένη, αποτελεί ακόμα και σήμερα το πιο πλήρες και εμπεριστατωμένο μεταξύ των ομοίων του.